اِسحاق خاموش
لبزانکی دُنیا ءِ تہا آھگ ءَ چہ پیسر اوں منی دوستگیں شاعر ہما اِتنت کہ آہانی شاعری وتی دَور ءِ شرنگی ءِ چیدگ اَت ءُ آہانی شعرہمک مردُم ءِ دپ ءَ اِتنت۔آ وھدی آئی ءِ شعرانی دپتر چاپ ءُ شِنگ نہ بُوتگ اَت بلئے ماہتاک بلوچی ءُ دگہ تاکبنداں آئی ءِ شعر چاپ ءُ شِنگ بُوتگ اتنت۔من آئی ءِ لچّہ ءُ دستونک ہما وھدی ونتگ اِتنت۔اے کِساس1989 اَت باریں من گُل محمد وفا ءِ شاعری ءَ سرپد بُوتگ اِتاں یا نا بلئے من ہر وھد ءَ آئی ءِ شعرانی تہا وشّی یے مار اِت۔من کہ ہما دربرجاہ ءَ وانگ ءَ اِتاں ھپتگانی سرا کہ ’’بَزمِ ادب‘‘ ءِ مراگش بُوتگ اِتنت گُڑا وفا ؔ ءِ شاعری الّمءَ وانگ بُوتگ اِتنت۔
کسانی ءُ پدا کُنٹیں ھیال ……..وفا ءِ سرپد بوھگ گْران اَت بلئے گوں لبزانکءَ ہمگْْرنچی روچ پہ روچ ودّان بُوت۔ہمے وڑا شاعری ءِ پہمگ بِندات کُت۔من کہ نُہمی تبک ءَ سر بُوتاں منی وش بھتی کہ وفا ؔ دربرجاہ ءَ منی اُستاد جوڑ بُوت۔
یکروچے منی نازانتی کہ من چہ وفا ءَ اِبن ِ انشا ءِ شاعری ءِ باروا پُرس اِت۔
اے ہمے وھد اَت کہ وفا ءِ گنوکی ءِ ھبر مھشور اتنت۔
یکبرے منی دپ ءُ دیم ئےِ چار اِتنت پدا درّائینت ئےِ۔
’’شُمارا دگہ کار نیست ہرجاگہ کہ بھنگی یے است شُما ہمیشانی جُست ءُ پدءَ اِت ………..تو فاضُل ءَ بْْوان،سید ؔ ءَ بْْوان،حافظ ؔ ءِ جُست ءَ بکن،جامی ؔ ءِ جُست ءَ بکن………………………من گٹر روپوکانی باروا چے زاناں………
منی جُست دپ ءَ جَور بُوت۔
بلئے من چریشی ءَ پد زانت کہ وفا ءَ گوں وتی لبزانک ءَ چنچو مہر ءُ ہمگْْرنچی اَست۔
مئے راج ءِ بدبھتی ایش اِنت کہ شاعرے کہ چرے کوڑہ ءَ سر گیپت ءُ رؤت پدا وَ مردُم یکپارگی چرائی ءَ بیھال بنت۔لہتے لبزانکی گَل آئی ءِ یاتءَ مراگشے ٹہین انت ءُ چہ ہمے ڈُبّہ ءَ دزکشّ بنت۔
وفااوں ہمے بد بھتی ؔ ءِ مُجانی تہا گار ءُ بیگْْواہ اِنت۔سال ءُ ماہ وتی پند ءَ بُرّان اَنت۔گُل محمد وفا ؔ،عباس علی زیمی،پیربخش پیرل ،رزاق دِیدگ،چراگ لاشاری ،کفایت کرار، ءُ دگہ بازیں نمیرانیں شاعرانی سالروچ پہ بے تواری گْوزنت ۔شاعری ءِ سرا چمشانک دَیگءُ آہانی باروا نبشتہ کنگ دُوریں گپّے۔من ہمے سرپد باں کہ نوکیں شاعری ءِ تہا وفا ءِ مزنیں ارزشتے ھاسکن دستونک ءِ تہا………………وفا ءِ شاعری ءَ را باتنی رِد ءَ پولگ ءُ پہمگ ءِ زلورت اِنت۔وفا ءِ شاعری ءِ نازُرکی ءُ پیچ ءُ تابانی دربرگ ءُ پدّر کنگ ءِ زلورت اِنت۔منی پیمیں ہچ مزانت ءُ چہ شاعری ءَ نا پوہ ءُ ناسرپدے وفا ؔ ءِ شاعری ءِ سرا کہ ند ءَ چِست کنت تہ ہزار رند ءَ پِگروسوساں کپیت۔پمشکا من چہ وفا ؔ ءِ ارواہءَ پہلی لوٹاں۔
بندات ءَ گُل محمد وفا ءَ چہ ششمی کلاس ءَ گوں سازءُ زیمر ءَ ھُبّ بُوتگ ءُ کرّ ءُ گْور ءِ مراگشانی تہا بہرئےِ زُرتگ۔ہمے ھُبّ ءُ واھگ ءَ یازدہمی کلاس ءَ وانگ ءِ وھد ءَ وفا ءَ شاعری بِندات کُت۔بلئے گیشتریں رھشونی آئی ءَ چہ بشیربیدار ءَ زُرت۔
گُل محد وفا کونشکلات ءِ نندوکے تُمپءِ ات۔ماسٹرے ات۔مردُمانی گُشگ اَت کہ وفا ءِ گیشتر وھد گوں گنوکیءَ گْْوستگ ات۔سالءِ دوازدھیں ماھانی تہا یک ماھے سار ات گُڑا یازدھیں ماھاں گنوک ات۔وفا ءِ گنوکی اوں چہ ایدگہ گنوکاں جتاھیں گنوکی یے ات۔وفا ءَ گوں کس ءَ ھبر نہ کُت۔۔ہر وھد ءَ چِلّ ءَ چِلّ ات………بلئے اگاں گوں کسے ءَ ھبرے کُت گُڑا فلاسفرانی وڑا ۔۔۔سگریٹ ءِ بُنڈ ،تمباک ءُ چرس گوں وفا ءَ ہمگْْرنچ اِتنت………………ءُ گیشترشاعری اوں ہمے وھدءَ کُتگ ات ئےِ۔
وفا ؔ ءِ زِند ءِ بازیں رنگ ءُ دابے گوں اُردو ءِ دیوانگیں شاعر میراجی ؔ ءَ گوں ہمدپ ءُ ہمرنگ اِنت۔
گوں میراجی ءَ ھم بازیں قِصّہ ھمگْْرنچ اَنت۔آئی ءِ نند ءُ پاد آ ءُ رؤ ءُ آ دْْرست عجب اِتنت۔دْْراجیں مُود، مزنیں بَرؤت، گُٹّ ءَ پُلّانی سڑتگیں ھار، دِرتگیں شیروانی،سئے سئے پتلون یکّ پجّیگ ءَ پادا،کِیسگ کہ چِلّ ءُ پولنگ سگّ اِت نہ کُت اَنت، گُڑا کیسگ ئےِ چپّیگ کُت اَنت، شیروانی ءِ دوئیں کیسگاں باریں چے چے مان نیست اَت۔کاگدانی بُکچہ ئےِ مُدام بگل ءِ چیرا اَت۔راہ ءَ کہ رؤگ ءَ اَت ھچبر چکّ ئےِ نی جت، تچک ءَ تچک شُت۔آ چہ وتی میتگ ، وتی دَمَگ ئُ چاگرد ءَ مُدام بیزارِیگ اَت۔38 سال ءِ عُمر ءَ بیران بُوت۔ءُوفاؔ ءِعُمر ہم چہ چِلؔ سال ءَ گیش نہ اَت۔ گُش اَنت کہ میراجی چہ فرانس ءِ شپ گَرد تبیں شاعر چارلس بودلئیر ءَ باز متاثر اَت۔بودلئیر ءَ وتی نزّیک تریں مردُم مُدام زَھر برائینت اَنت ءُ میراجی ہم چرائی ءَ تُشے کمّ نہ اَت۔میرا جی ءَ وت بودلئیر ءِ باروا نبشتہ کُتگ کہ آ دَر سَما )لاشعور) شاعر بُوتگ۔ آ نوکیں مارِشت، نوکیں گالوار ءُ نوکیں رھبندانی شاعر اَت ءُ میرا جی ءِ وتی ساچشتی تب ءِ تہا ہم اے دْْرست مان اِتنت۔
دومی نیمگ ءَ کہ ما گُل محمد وفا ؔ ءَ گِندیں گُشئے وفا ؔ چہ میرا جی ءَمتاثر بُوتگ ات……ءُ باز جاگہ گنوکی ءَ چہ میرا جی ؔ ءَ ہم دستے گْْوزیت۔دو دو ساھت ءَ نندگ ءُ ٹیوب لیٹ ءِ تیزیں رُژنائی چارگ….گرم ءِ ٹاک ءَ مچکدگ ءُ بازارں ترّگ…..تاں سئے سئے ماہ ءَ کُوٹی یے ءَ وت بند کنَگ….ناں جان ءِ شودگ ءِ سُدّھ ءُ سما ناں ورگ ءُ چرگ ءِ……
گُل محمد وفا ؔ چو کہ بشیر بیدار ؔ ءِ شاگرد بُوتگ ءُ ھمساھگ ھم…..پمشکا وفا ؔ واجہ بیدار ؔ ءَ چوش وتی چُکّانی وڑا دوست داشتگ پمشکا آئی ءَ بیدار ؔ وتی پِت لیک اِتگ ءُ بیدار ؔ ءِ لوگبانُک وتی مات۔بیدار ؔ گُشیت منی پسیل ءِ تہا یک کُوٹی یے بُوتگ تاں دو ما ءَ وت ءَ ہمے کُوٹی ءِ تہا بندئےِ کُتگ ءُ سْْیہ چاہ ءَ چہ ابید دِگہ ہچّ ئےِ نہ لُوٹ اِتگ بلئے برے برے کہ من شُتگاں جُست کُتگ گُڑا سْْیہ چاہ ءِ ھَواری ءَ چرس ئےِ الّم لوٹ اِتگ گُڑا من گُشتگ سْْیہ چاہ ہمینچو بْْورئے بْْور بلئے چرس مہ لوٹ…. گُڑا منی عزّت ئےِ کُتگ ہچّ ئےِ نہ گُشتگ۔
یک رندئے دشت ءَ رؤگ ءَ بیت کہ ہمودا اسکولے ءَ ٹیچر بیت نیمراہ ءَ موٹر سائیکل یے حراب بیت….جنت ئےِ ڈِیل ئےِ سُوچیت ئےِ۔
یکرندے بالیچہ ءَ ؔ مجیدعاجز ؔ ءُ آئی ءِ سنگتاں لبزانکی مراگاھے ٹہینتگ اَت ءُ ما چہ تُربت ءَ بلوچستان اکیڈمی باسک ءُ لبزانکی سنگت لوٹائینگ بُوتگ اتنت۔ من، غنی پرواز ؔ، حیات شوکت، ظفر دوست ؔ، نصیر دیدار ؔ ، علی عادل ؔ ءُ دگہ بازیں شاعرے ھَوار اَت ءُ چہ ناصر آباد قاضی سعید صدف ، رفیق عاجز ءُ چہ مند ءَ منی ھیال ءَ نثار یوسف، صدیق صلاح ، اسحاق عاجز ءُ اے دگہ سنگت ہم اتکگ اِتاں۔ ما بیٹھکے ءَ نشتگ اِتیں دِیوان بزّ اَت…..لبزانکی تْْران ءُ باوستے بِنا بُوتگ اَت ءُ وفا ؔ ہم دِیوان ءَ ساڑی اَت… اناگہ ءَ وفا ؔ ءَ غنی پرواز ؔ ءِ گپّ ءِ تہا دَور کُت ءُ گُشت ِ۔
’’ واجہ پرواز ؔ باریں ھائیکو قوالی بیت یا نا؟‘‘
دیوان ءِ تہا حاموشی یے ءَ مانشانت ءُ کسّ ءَ ہچ نہ گُشت۔
لہتے ءَ چیروکائی کند اِت۔
پرواز ؔ ءَ گوں وتی کش ءِ نشتگیں مردُم ءَ لہم لہم ءَ درّائینت ۔’’ منی حیال ءَ وفا مرچاں سر ءَ برابر نہ اِنت‘‘
یک وھدے وفا ؔ ءَ وتی ٹھکانہ ماں تُمپ ءَ داں دو دو ماہ ءَ مقبُول مُبارک ؔ ءِ اسنوکر ءِ کُوٹی ءَ کُتگ اَت۔
برے برے کہ ما بیگاھاں گوں کدّھاں نِشت ءُ دِیوان کُت گُڑا وفا ؔ الّم ءَ گوں وت ءَ ہم دِیوان کُت ….ہم دیوان چے….گپّ ئےِ وَ نہ جت ….بلئے برے برے اگاں گپّ ئےِ کہ جت ئےِ گُڑا ما تاں سجّہیں ماہ ءَ وفا ءِ گپّ ءِ سرا کند اِت۔
یک رو چے کہ ما بیگا ہ ءَ نشتگ اِتیں وفا ؔ ءَ چو دائمی وڑا حاموش اَت ءُ وتی پیگ یے دیما اَت….کدّھاں مئے ھوش ءُ سما کہ شِنگینت ، گپّ ءُ گالوار کہ بُرز بُوت اَنت تہ وفا ءَ وتی پیگ زُرت ءُ شُت ءُ یکّ کِرّا نِشت …. ءُ گوں دِیوال ءَ تِکہ ئےِ دات ءُ وتی پیگ ئےِ چپّی کشّ ءَ ایر کُت….مُولُک چوّا ؔ نامیں مردے است کہ ہر وھد ءَ گوں وفا ءَ گون بُوتگ وفا ءِ ساری ءِ زمانگ ءَ یا گنوکی ءِ …..آ ، اتک ءُ وفا ؔ ءِ چپّی کش( ھمے کشّ ءَ جہ پیگ ایر ات) اَت ءُ نِشت ءُ دمانے ءَ پد چہ وفا ؔ ءِ پیگ ءَ گُٹّ یے تِنگ اِت ئےِ…. وفا ءَ وتی پیگ چِست کُت ءُ دومی کش ءَ ایر کُت….دمانے ءَ پد مولُک ءَ گُشت ’’ وفا ؔ دانگے سگریٹ دئے گوں‘‘….وفا ؔ ءَ مئے نیمگ ءَ چار اِت ءُ گوں مقبول ءَ گُشت ئےِ: ’’ مقبول !‘‘
مقبول ءَ گوں وتی روایتی انداز ءَ گُشت : ’’جی سر‘‘
وفا ؔ ءَ گُشت :’’ مقبول تو ادا بِچار اے مُلک ءِ سپاھیگ مردُم ءَ سولُک ( کسانیں دْْرچکے) چیر ءِ نندگ ءَ اوں نئیل اَنت‘‘۔
دِگہ رندے من ، مقبول ءُ رفیق واپڈہ ءِ ڈنّ ءَ نشتگ اِتیں گوں کدّھاں دِیوان کُتگ اَت….بلئے رفیق ہرچ گپّ ءِ سرا وتی جِکّاں پیشدارگ ءَ ات ءُ کندگ ءَ ات۔ وفا ؔ ءَ اَچُست ءَ درّائینت: ’’ رفیق ! تو ھالکو ءَ زان ئے‘‘
رفیق ءِ گوشاں کپت الکحول، گُشت ئےِ ’’ ھؤ واجہ الکحول ھمیش اِنت کہ شراب ءِ تہا مان اِنت‘‘
وفا ؔ ءَ گُشت :’’اِنّاں…. ھالکو…. ھمیش اِنت کہ کؤر ءَ رُدیت….تئی دنتانانی واستہ ھمے شرّ اِنت ، ھمیشیءَ وتی دنتاناں لگاش….تو شراب مہ ور‘‘
بیچارگیں رفیق ھُشک ءُ حیران بُوت ءُ ما ھم….
دِگہ رندے ما شپ ءَ دیراں تاں مقبول ءِ اسنوکر ءِ سرا نشتیں ءُ گوں گلاساں مجلس کُت شپ کہ بے وھد بُوت مقبول ءُ قیوم لاتا ءَ گُشت کہ وفا ؔ ما ترا سر کنیں گُشیت اِنّا من وت رواں….آھاں گُشت کہ بے وھد اِنت ما ترا سر کنیں….گُڑا راضی بُوت ، وت ءُ مقبول ءُ لاتاشُت اَنت۔
سُہب ءَ مقبول قِصّہ کنت ما کہ وفا ؔ کونشکلات ءَ گیٹ ءِ دپ ءَ سر کُتگ ، موٹر سائیکل ئےِ چمّا پچ گپتگ ءُ وت گوں سائیکل ءَ گیٹ ءَ پُترتگ ءُ گیٹ ئےِ چہ تہا بند کُتگ ءُ چہ دیوال ءَ سرئےِ کشّ اِتگ ءُ گُشتگ …’’ وشّ اِنت نُوں شُما بُرو اِت‘‘
ما باز پریات ءُ زاری کُتگ کہ وفا ؔ ما چہ کونشکلات ءَ تاں تُمپ ءَ شپ ءِ سئے بج ءَ کُجا روئیں…. بلئے مئے ھچ حبرے گوش نہ داشتگ ، ما پدا پادانی شپ ءِ سئے بج ءَ کونشکلات ءَ تاں تُمپ ءَ اتکگیں۔
وفا ؔ ءِ چُشیں قِصّہ باز اَنت اگاں زِند ءَ موہ دات تہ الّم ءَ نبشتہ اِش کناں بلئے یک گُڑّی قِصّہ یے الّم کاراں کہ ھمے دِیوان منی ءُ وفا ؔ ءِ گُڈّی دِیوان اَت۔
یک بیگاھے من ، مقبول، شکیل ، رشید ءُ دگہ لہتے سنگت رشید ءِ ہوٹل ءِ دپ ءَ نشتگ اِتیں ءُ بیگاہ ءِ شؤر ءَ جنگا اِتیں کہ وفا ؔ گوں وتی ھُنڈائیں موٹر سائیکل ءَ گْْوست … چادرے گُٹّ ءَ پتاتگ اِت ئے ءُ ایرانی گیس سیلینڈر ئےِ موٹر سائیکل ءِ پُشت ءَ بستگ اِت ئےِ….مارا کہ دیست ئےِ اوشتات۔
ما گُشت وفا ؔ بْْیا بہ نند دیوان یے کنیں ، گُشت ئےِ ’’ گُڑا شُما شراب وارین ئے‘‘۔ ما گُشت دْْرست بیت تو بْْیا ءُ بسّ….گُشت ئےِ رواں کونشکلات ءَ گیس ءَ رسیناں کایاں….ما گُشت وفا ؔ تو کہ روئے پدا نیا ئے …. گُشت ئےِ منی چادر ءَ بہ دار اِت۔
شکیل ءَ چادر زُرت۔
نیم ساھت نہ گْْوست وفا ؔ اتک۔
دِیوان جم اِت….اے روچ ءَ ما باز جُست ءُ پُرس کُت، دیوان کہ گرم گِپت دلمراد ؔ ھمبل بْْیا ءُ بہ رس ….ھمبل ؔ ءَ چہ وفا ؔ ءَ بازیں اوٹ پٹانگیں جُست ءُ پُرس کُت …بلئے یک جُستے ءَ مارا ھجکّہ کُت ۔ جُست ئے کُت وفا ؔ !
نکلنا خُلد سے آدم کا سُنتے آئے تھے لیکن
بُہت بے آبرو ہوکر تِرے کُوچے سے ہم نکلے
ایشی ءِ معنا چی اِنت۔
یکبرے وفا ؔ ءَ نرم نرم ءَ گپّ جت کہ ’’ آدم جنّت ءِ کمانڈرے بُوتگ ءُ آئی ءِ بازیں سپاھیگ بُوتگ اَنت ءُ پدا چہ جنّت ءَ در کشّگ بُوتگ ءُ شُمئے پیمیں نالائقاں رَد داتگ ……(حبر کنان بُوت ءُ لہتے زاھے ھم ھمبل ءَ دات)وفا ؔ ءِ ٹون کہ بُرز بوھان بُوت من ءَ شکیل ءَ اِشارہ کُت ما پاد اتکیںءُ دومی کُوٹی ءَ شُتیں بلئے ھمبل پاد نہ یتک….
دمانے ءَ پد مارا رشید ءَ توار جت کہ بیا اِت وفا ؔ ءَ ھمبل گوں لٹّاں مان بستگ۔
ما کہ شُتیں چاریں ھؤ ….وفا ؔ ءَ لٹّ یے دست ءَ اِنت اوشتاتگ ءُ……ھمبل مُرغا اِنت۔
ھمے دؤر ءُ زمانگ ءِ وفا ؔ ءِ قِصّہ باز اَنت …. ءُ شہیدیں میر جان میرل ؔ مُدام گوں وفا ؔ ءَ ھمراہ بُوتگ …..آئی ءَ گوں من یک رندے قِصّہ کُت کہ چہ تیاب گْْورا مردے اتکگ وفا ؔ ءَ….وفا ءَ گُشتگ بُرو من چارگ نہ لُوٹاں بلئے گپتگ ءُ داشتگ ئے کہ وفا من تئی چارگ ءَ اتکگاں….وفا پاد اتکگ ءُ کُوٹی ءِ تاکچہ دریگ ءُ دروازگ ئے ِ بستگ اَنت ءُ مردئےِ گوں چَوّٹاں مان بستگ کہ درا ءُ بُرو …میرجان گُشیت کہ من پہ عزاب ءُ رُزوائی مرد چہ وفا ءِ دست ءَ پچ گِپتگ۔
وفا ؔ دِیوانگ اَت بلئے ھمے زمانگ ءِ وفا ؔ یاتگاریں دستونک ھم باز اَنت کہ نبشتہ ئےِ کُتگ اَنت….مردُم ءَ یقین نہ کنت کہ وفا ؔ ءَ بے سمائی ءَ چون چُشیں شعر نبشتہ کُتگ۔
بنت سرّیچ اگاں کیف چہ دِیدگاں
وھد وھد ءِ سر ا تہ اَمُّلاں بچار
گوندلانی دپ ءَ کوھیں بولان بنت
پرشتگیں میتگ ءِ نقشیں کُلّاں بچار
ھُورت ءُ ھارت اِنت وفا ؔ چینچو مارِشت منی
کَہت ڈنّ ءُ دَراں بِرْْک چُلّاں بچار
ھمینچُک مانگیشّگ ءُ اندری پگر میراجی ؔ ءِ شاعری ءِ تہا چیر ءُ اندر اِنت دو ھمینچو وفا ؔ ءِ شاعری ءِ تہا اَست۔
میراجی گُشیت
ہر جگہ حُسن ِ فزوں اپنی مہک دیتا ہے
باعثِ زینتِ گُل توقدِ شمشاد نہیں
وفا گُشیت
اے منی بیگہ ءِ شبندیں غم
نوش کنت مار سراں زھیرانی
دِگہ جاھے گُشیت
شیشگے واس اِتگ ملار نہ کنت
وشّیاں بِلّ کہ غم ھَوار نہ کنت
رُژن بندان اِنت مہلقاءِ شپ
ہرکسی واستہ بامسار نہ کنت
میراجی گُشیت
عشرتِ حُسنِ نظر ہے باز گَشت
اور تفکّر اِک فریبِ رائیگاں
کیوں نہ یہ تارِ رگِ جاں توڑئیے
دیکھئے پِھر کیوں نہ عیش ءِ جاوِداں
وفا ؔ ءَ سئیل کن
مئے آتْراپ ءَ نئیت بْْرمش ءُ توارے
چیا کہ کپّی چُنڈی زِندمان اِنت
کجءِ مولم پدا بیگاہ ءِ زَردی
سر ءَ جمبُوریں گرمے ایر رِچان اِنت
وفا ؔ ءِ شاعری ءِ سرا باز نبشتہ بُوت کنت ءُ اے منی وڑیں لبزانکی ھچ مہ زانتے ءِ کار نہ اِنت….وفا ؔ ءِ شعری شہار سکّ دْْراج ءُ شاھگان اِنت۔
وفا وتی عہد ءِ ءُ رند ءِ دستونک ءِ شاعراں چہ پمشکا جتا اِنت کہ سساساچ ءِ گیچنی نگاہاں اگاں چارگ بہ بیت تہ وفا ءِ شعری بستار مزن اِنت۔دستونکءَ ابید وفا ءِ نبشتہ کُتگیں لچّہ اوں ہمینچو ارزشت دارنت۔وفا ءِ یک لچّہ یے۔
2000ءِنامءَ
شِنگ اِت رہسراں گےوارے
دستوں دلجمیں بازارے
شارءِ پلّوءَ شپ جت ما
موسم اوں غمانی بارے
ملگوراں زہیرءِ امباز
تہنا بے نقاب مِہرءِ ساز
چمّانی شُہاز بھنگانی
ہمکدّءِ گروکاں شیماز
امروزءِ وتی مئیل یے بس
مئے پیما نزانت اِنت ہچ کس
بیا اِت ہمبلءُ بیلی آں
چارےں چے شُمئے واکءُ وس
اتکگ دلجمیں بارےگے
آتار ہر دمگ چو جیگے
براہ اِت چندنیں بالاداں
قربان بات دگہ آسیگے
لوٹیت ماھلیں مہگونگ
پنّءُ آمڑءُ چم سرمگ
دستءِ چوڑیءُ یاکوتاں
آرتءِ نان پچءُ پرزونگ
آزاتےں دِلءِ وت برْاتی
مِہرءُ موسمءِ آزاتی
ٹالے ترانگءِ درْچکءِ کپت
جاہ اوں رفتگ اَنت سوغاتی
اوستءِ مہلبیں ماڑی آں
آروسی دُنءُ ساڑی آں
ڈیہہءِ ماہلءُ مہرنگاں
دُرّءُ ھتّلءُ باڑی آں
آ کہ مہوشءِ درگاہ اِنت
سُہبءُ دیگرءُ بیگاہ اِنت
مستی دُردپیں کاڑاں گوں
ناچءُ سُہبتءُ سُرناہ اِنت
وپتءُ واب شپءُ روچانی
پُچّءُ پُلگدیں دوچانی
رنجیت ہر دمانءُ ہر پاس
ساچ اَنت چو لوار سوچانی
٭٭٭
بچارکہ وفا ءَ نوکیں کرن ءِ ندارگ کشّی چون کُتگ؟وفا ءِ گنوکی ءَ آئی ءَ اے مارشت داتگ کہ اگاں چاگرد ءَ چہ نزّیک ءَ گِندگ ءُ پہمگ لوٹ ئے گُڑا چاگرد ءِ وڑاگنوک بوھگی اِنت۔ وفا ءِ نِز ءَ اگاں چہ زِندءَ درد ءِ میراث پُلگ بہ بنت تہ مردُم یک سِنگے جوڑ بیت۔وفا ءِ کِرّاکُچّلیں زِند بنیادم ءِ زِند ءِ ہما سہتاں چہ گیش ارزشت داریت کہ اودا مردُم سِنگے جوڑ بیت یا بے معناھیں وابے جوڑ بیت۔دُنیا ءِ تہا غم ءُ اندوہانی دیمپانیں مردُم آئی ءِ ھیال ءَ بنیادمی ءِ معراج ءَ سر اَنت۔
مرچی بلوچی دستونک ءِ جُنز ءَ وت آئی ءِ منزل ءِ نشان ءُ چید درگیتکگ اَنتءُ وفا ؔ ہمے چید گءُ نشاناں چہ دیمتر اوشتاتگ۔
ؔروزردءِ برْْمشءُ برانزاںدرْچکانی ساھگءَ گُشت
باندا دو بر ھمے وہد بیگاہ منا رسینیت
ٌ٭
واھگاں اوں جار زُرتگ کُشت ء ُ کوشانی درءَ
سےاھگے سےاہی رجان اِنت گرندءُ بیرءِ ساھگءِ
*
ہوشءُ ایرماد اگاں سار کہ مستاں بدیاں
پْرْشتگیں بالءُ پراں گُش کئی دستاں بدیاں
سجدھے بلکنءَ کنت آ پہ بہشتءِ ایمان
تئی ھےالانی تبءَ دین پرستاں بدیاں
٭
وتی آسءِ توسگءَ چتو ارس گوْاریں ما
توپانءَ برتگیں چو دیوالءَ پرْشتگیں
٭
گوں چرے دستونکانی لہتے بنداں ما اٹکل جت کنیں کہ وفا ءِ جند ءِ درشانداب چہ ایدگہ شاعرں چینچو پّیک ءُ گِستا اِنت۔آئی ءِ کِرّا رَبیت اوں زندگ اَنت ءُ آ نوکیں زمانگ ءِ لوٹاں اوں ماریت۔ہما وھد ءَ کہ وفا ءَ شاعری بِندات کُت تہ بلوچی لبزانک ءِ تہا دستونک ءِ شاعرانی کمّی نہ اَت ۔وفا ءَ انداز ءُ بیان ہماہانی زُرت بلئے پہ وت ءَ جتاھیں کِشکے گچین کُت کہ ہمیشی ءَ وفا ءِ دستونک ءِ درشانداب جتا ءُ یکّر کُت۔
وفا مردُماں گنوک ءُ دیوانگ لیکھ اتگ ات بلئے وفا ءِ شاعری ءَ کہ ما سرجمیءَ وانیں تہ ما وفا ءِ شاعری ءِ تہا بے مطلب ءُ بے معناھیں ھیال ءُ گپّ نہ گِندیں ۔
پہ دَور ءَ اے دستونکانی لہتے شعراں بچار اِت۔
پُرْوشوکیں شیشگےءَ رِتکءُ ریچ ئے
رِدا زُلفانی تاراں مارا پیتک اِنت
وفا ؔ ھالاں نہ پُرس اَنت کاڑ مرچاں
ھیالءِ سیمسروں پہکا ابیتک اِنت
٭
برْھنگیں سر کوہ کاپےءَ کپ یت
دوچگءَ اِنت آ کہ ماہءِ چادرءَ
لَڈّ مرچی دُور پندیں راہی یے
اُردگاں ریچاں بو راہءِ چادرءَ
٭
مناں گدائے ءُ نیزگار پِنڈوکے
گُذر مئے بوت نہ کنت دَرگہانی تئی شاھی
پہ ےات گارے بہ مان سر گنوکیں اَمریشءَ
تو شانتلے اوں بہ نال یا کپوتکے چاھی
ءُ پدا اے لچّہ ءَ بچار
زِندمانی
او زِندمانی !
او زِندمانی !
من واھگانی کتاب پہکیں
تئی درگھانی دراں کہ پول اِت
غمانی آماچیں حرف حرفءَ
اے زِردءِ چُنڈ چُنڈ ءُ کپّ کپّءَ
اے جانءِ بند بند ءُ ٹپّ ٹپّءَ
اے زِندءِ بیگاریں چپّ چپّءَ
ابیتکیں راہانی لپّ لپّءَ
قرار لوٹ اِت
ودار لوٹ اِت
بلئے بُگُش کہ
ابید تئیگءَ
پہ تھر تھریں حسابءُ داداں
مئے ھمسری چے ؟
کہ پہ مُرادیگیں وہدءُ پاساں
قرار لوٹیں ملار ودّ اَنت
ودار لوٹیں دوار لَڈّ اَنت
او زِندمانی !
اے شپ ابیتکیں
گوں دراجیں پاساں
برے گُبارءُ برے تہار اِنت
چتو جلاں بنت ؟
پمے اُمیتءَ
ہزار رندءَ
وتءَ من بُن دات
کہ رُژنے مانیتءُ تو ودی بئے
بلئے نہ درْپش اِت
طلاھیں ماھے
ناں بام سوغاتیں سمبھاں بوت
بس ،
واھگانی کتاب دْرپش اِت
ماں زِردءِ آدینکءَ دِلبرینءَ
ترا را گِنداں کہ
ھر دماں تو
شھار بندئے ماں آزمانءَ
گُبار چَنڈئے ماں اے جہانءَ
میار گوْْندین ئے استمانءَ
چو براہءَ بانداتیں زِندگیءِ
او زِندمانی !
او زِندمانی !
نوں کسے اے گالانی وانگ ءَ پد گُشت کنت کہ پہ بے سمائی کئے چُشیں گپّاں گُشت کنت یا لبزاں کمات کنت۔عشقءُ مہر ءِ سرھال ءَ وفا ءَ دستونک ءِ درشانداب وتی پجاّر جوڑ کُتگ۔آئی ءَ چہ رَبیت ءُ دودانی منزل ءَ دیمتر سفر کُتگ۔وفا ءَ گوں وھد ءَ سفر کُتگ بلئے سُبکی نہ زُرتگ۔
ھواریں رِدءَ گاں ما بچاریں تہ وفا چہ وابانی تابیراں گِسر کپتگ بلئے آئی ءَ دائماراستیں وابانی شاعری کُتگ۔وفا ءِ زِند ءَ گوں ایوک ءَ ناں گوں وفا ءَ دگا کُت ،وفا ءِ بے وھدیں مرگ ءَ بلوچی شاعری ءَ گوں ہم دگا کُت۔
مہ بات اِت دِل کہ جنجالاں شمُوشیت
وتی رنجینتگیں سالاں شمُوشیت
وفا ہرکس گُشیت ما بد وفائیں
بِزاں مئے گُشتگیں گالاں شمُوشیت
اسحاق خاموش بلوچی زبان ءِ نامی ایں شاعرئے۔ شاعری ءَ ابید اسحاق خاموش بلوچی زبان، شاعری ءُ ایندگہ پڑانی یک شرّین ءُ کواسیں جہد کارئے۔
